
Reach Me If You Can
İLK İŞ ANISI İLE BAŞLAYALIM
İlk iş deneyimim 13 yaşımdayken, rahmetli küçük teyzemin işlettiği ve 2 numaralı teyzeme ait olan Bodrum Asarlık'ta bulunan bir bungalov otelinin restoranında garsonluktu. Halen hatırlarım; 3 büyük kuzen biri Alman lisesine gittiği için Alman misafirlere bakıyor, diğeri İngilizce eğitim gördüğü için İngiliz misafirlere, ben de Fransız lisesine gittiğim için Fransız misafirlere bakıyordum. Öğleden sonra bazen de Fransız bir aileye baby sitter olarak yardım ederdim. Sabahtan günün menülerini kendi yabancı dillerimize çevirirdik, bazen sözlüklere baktığımız da doğrudur. Ama kırmadan dökmeden 2 tane 13 yaş erkek çocuğu ve 1 adet 14 yaş kız çocuğu tüm yaz neredeyse restoranı çevirmiştik. Ha nedeni daha komikti; restoranda çalışan erkek garsonların hepsi askere alınmıştı aynı anda:)
Tabi bu ilk anı aslında ilk çalışma anısı gibi olsa da, o yaşlarda Efes Pilsen (şimdiki adı ile Anadolu Efes) Minik B takımında oynadığım için aslında sabah 8de okula git, çıkınca Kızıltoprak'tan servisle Merter'e git antrenman yap, hafta sonları bazen çift antrenman hatta, akşam eve gel 23,00 da ders çalışmaya devam et, yat, ertesi sabah kalk aynı şekilde devam tekrar... Buna da aslında bir iş hayatı gözü ile bakmak lazım hem de uzun saatleri kapsayan... Bu arada antrenman bitimi fabrikada yemek yiyip, kulüp asbaşkanının odasında zorla ders çalıştırılmaya yönlendirilmek. Çünkü rahmetli kendisi de benim okulumdan mezundu ve dedemin de arkadaşıydı ki dedemin kendisi de bizim okulun eski efsanevi beden eğitimi öğretmeni olunca, sıkıysa ders çalışma...
Bir gün ise kulüpten ya okuduğun okul ya bizim kulüp diye seçime zorlanacağımı bilmeden ve yetiştiğim kulübe veda etmek zorunda kalacağımı hiç hayal bile etmeden geçirdiğim 8 sene... Bu da ayrı bir anekdot zamanı gelince yazacağım.
OKURKEN ÇALIŞMAKDI
BENİMKİ
BENİM
YAZLARI DA REHBERLİK
İTİNA İLE YAPILDI
Şimdi rehberlik deyince hemen aklınıza turistik gezi rehberliği gelmesin diyeceğim ama onu da yaptım. Fakat bir kez, o da bana anı olarak yetti zaten. Yaz aylarında rahmetli kuzenimin de etkisi, zorlaması ile aslında bana çok şey katan, konferans ve organizasyon rehberliği yapıyordum. Bu hem yabancı dillerimi geliştirmemi sağladı, hem de ileride kuracağım şirketimle başarılı organizasyonlar yapmak için gözlem yapmış ve tecrübe kazanmış olamama vesile oldu. Tabii o sıralar ileride böyle bir şey gerçekleştireceğimi bilmeden bu işleri yapıyordum. Fakat birçok tıp ve iş alanı konferanslarında karşılama, ve kayıt, concierge gibi hizmetleri yaparak o anda kendime hayatımla ilgili çok ciddi bir tecrübe kazandırdığımın farkında idim. Tur rehberliği kısmı ise trajikomik bir başarı hikayesidir, o da ayrı bir anekdot konusu olarak aklımızda bulunsun.
GENEL OLARAK HERHANGİ BİR İŞ İLE İLGİLİ DÜŞÜNCEM İSE ŞUDUR;
BEN YETENEĞE ÇOK İNANMAM, TEK İNANDIĞIM ŞEY ÇOK ÇALIŞMAKTIR.